سفرنامه ایسلند – همینقدر دوردست و عجیب

سفرنامه ایسلند بخش کوچکی از سفر 2 هفته ای من به اروپا بود. به دلیل محدودیت زمانی و قرارهای ملاقات مهمی که در ایسلند داشتم به سختی تونستم 4 شبانه روز کاملا روشن رو در ایسلند سپری بکنم. از طرفی میدونم این زمان برای تجربه کردن ایسلند اصلا کافی نیست. ولی سفر من به قدری داستان های جذاب داشت که نتونستم تا سفر بعدی برای نوشتن سفرنامه ایسلند صبر کنم. پس فعلا داستان اولین سفر من به ایسلند رو در تابستان 1402 بخونید تا سر فرصت سفرنامه مفصلی رو براتون بنویسم.

کمی قبل از سفر

بهتون یادآوری کنم که ایسلند جزو کشورهای معاهده شینگن هست. پس برای وارد شدن بهش باید حتما ویزای شینگن داشت. من هم ویزای شینگنم رو با دعوتنامه ای که دوست صمیمی و آژانس همکار از کشور چک برام فرستاده بود گرفتم. طبیعتا باید ورودم به حوزه شینگن از کشور صادر کننده ویزا (یعنی جمهوری چک)باشه. اگه قصد سفر به اروپا دارید یادآوری کنم که قبلا درباره مدارک ویزای شینگن توضیح داده بودم.  پس باید از کشور چک وارد می شدم و کوتاه ترین مسیر رو بین مقاصد مورد نظرم میچیدم. تا اینکه تصمیم گرفتم خودم رو با پروازی از کراکف لهستان به ریکیاویک ایسلند برسونم.

بهترین پرواز برای رسیدن به ایسلند

نمی دونم شما برای جواب دادن به این سوال چه معیارهایی دارید. ولی اکثر کسانی که دنبال سفر به یکی از گران ترین مقاصد گردشگری دنیا هستن، پیدا کردن پرواز ارزان ایسلند براشون خیلی مهم هست. من هم که تو این سفر حسابی شیفته هواپیماهای خوش رنگ WIZZAIR شده بودم، تصمیم گرفتم با این ایرلاین از کراکف به ایسلند سفر کنم. پرواز بدون بار من به از کراکف به ایسلند حدود 60 یورو قیمت داشت. این مبلغ برای 4 ساعت پرواز به ایسلند واقعا شاهکار به حساب میاد. از بابت بار هم چندان مشکلی نداشتم. همیشه عادت دارم سبک سفر کنم. علیرغم اینکه هوای ایسلند تو همه فصل ها میتونه شما رو غافلگیر کنه، کماکان شما نیاز به داشتن لباس های سنگین و حجیم تو فصل تابستان ندارید.

اولین سورپرایز – به اروپا خوش آمدید!

پرواز من 11:40 صبح بود. فرصت کردم با خیال راحت از هاستل کراکف چک اوت کنم. چندتا ساختمان قدیمی تو کراکف رو که دنبالشون می گشتم رو ببینم و به سمت فرودگاه حرکت کنم. تقریبا روال کار پروازهای اروپایی دستم اومده بود. تو مسیر کارت پروازم رو آنلاین گرفتم. چون چمدان و بار خاصی نداشتم می دونستم ورودم به هواپیما بوروکراسی در حد ترمینال جنوب خواهد داشت. با این حال موقع ورود به فرودگاه کاملا شگفت زده شدم. بله. پرواز ریکیاویک 8 ساعت تاخیر داشت!!!

“لعنتی. از این بدتر هم مگه میشد؟” راستش رو بخواهید به عنوان یک ایرانی بارها بهم ثابت شده بود که “بله. از این بدتر هم میتونه باشه” . پس با حفظ خونسردی تو صف طولانی وایسادم. نتیجه این صف وایسادن اطمینان کافی از تاخیر پرواز و یه ژتون 12 یورویی برای خرید از کلیه غرفه های داخل فرودگاه بود. مشخص بود که 8 ساعت تاخیر در واقع یک روز از سفر من رو به طور کامل ازم میگیره. می تونستم هزینه های مستقیم و غیر مستقیم سفر رو حساب بکنم، تقسیم بر تعداد روزهای سفر بکنم و امیدوار باشم این ژتون 12 یورویی بتونه بخشی از اون هزینه ها رو پوشش بده. خوشبختانه اونقدر ساده لوح نبودم و ترجیح دادم از این وقت آزاد استفاده بهینه ای بکنم.

یه گوشه ای از فرودگاه صندلی راحتی پیدا کردم که به طور معجزه آسایی کنار پریز برق بود. این ترکیب با داشتن اینترنت پرسرعت میتونست بسیار شگفت انگیز باشه. پس این 8 ساعت رو تا تونستم با دوستان قدیمی تو سراسر دنیا صحبت کردم. جالب اینکه تقریبا همه دوستانی که اهل سفر بودن از شنیدن تاخیر پرواز من تو اروپا اصلا تعجب نکردن و خیلی دوستانه ازم خواستن این تاخیر رو به حساب خوش آمد گویی به اروپا بذارن 😛

خوب تا این قسمت از سفرنامه ایسلند خبری از این مقصد رویایی نبود. بریم بخش بعدی تا کم کم علائم این بهشت رویایی دیده بشه.

سوار شدن به هواپیما و زوج های نه چندان عاشق

یکی از خوبی های سفر در اروپا این هست که با کمی، تاکید میکنم فقط کمی زحمت میتونید ارزون ترین پروازها رو پیدا کنید. یکی از بدی های سفر در اروپا این هست که این پروازها بسیار، تاکید میکنم بسیار رو مخ هستند. ولی خوب در مجموع کفه ترازو به سمت ارزونی سفر سنگینی میکنه.

در واقع موقع استفاده از پروازهای ارزان، ایرلاین سعی می کنه به هر طریقی سختی هایی براتون ایجاد کنه که شما رو از خرید اون بلیط ارزون منصرف کنه و شما رو ترغیب کنه از گزینه های گرون تر استفاده کنید. از غیرقابل کنسل و تغییر بودن بلیط و محدودیت زمانی چک این گرفته تا صف طولانی موقع ورود به هواپیما. ولی یه مورد خیلی جالب توجه من رو جلب کرد. من که تو این سفر تنها بودم. ولی تعداد زیادی مسافر زوج رو دیدم که بلیطشون رو با هم خریده بودن. ولی ایرلاین به طور عمدی اونها رو تو صندلی های جدا از هم میندازه. البته دلیل منطقی هم دارن. ردیف وسط (که نه کنار پنجره هست و نه کنار راهرو) ارزون ترین بلیط هست. پس اگه شما دو بلیط ارزون بگیرید هیچ وقت نمی تونید کنار هم بشینید.

این توضیحات رو دادم که بگم وقتی به صندلی خودم (که نیازی نیست بگم ردیف وسط بود) رسیدم متوجه نگاه مظلومانه یک مرد جوان شدم که از من خواست صندلیم رو با همسرش عوض کنم. من هم در فضایی کاملا جنتلمن مآبانه تقاضاش رو پذیرفتم تا این زوج عاشق رو به هم برسونم. ولی خیلی دوست داشتم ازشون بپرسم احیانا موقع ازدواج و در انجمن به سرسبزی تابستان قسم نخوردید که هیچ وقت از هم جدا نشید؟ واقعا چند یورو بلیط ارزون تر ارزش شکستن این عهد رو داشت؟

پیش به سوی شمال

شاید باور نکنید، ولی صندلی خانمی که به من رسید کنار پنجره بود. چی میتونست بهتر از این باشه؟ کل مسیر رو از پنجره به بیرون خیره شده بودم. این اولین تجربه سفر تابستانی من به بالاتر از مدار شمالی یا همون مدار قطب شمال بود. همه چیز نسبت به تجربیات قبلی متفاوت بود. اینکه خورشید به جای غرب، دقیقا در شمال (یا بهتر بگم اون طرف کره زمین) غروب می کرد. از همه جالب تر اینکه جی پی اس موبایلم هم تو مسیر به خوبی کار می کرد. هنوز یک ساعت و نیم از پرواز نگذشته بود که ما آخرین خشکی های ایرلند رو هم عبور کردیم. بقیه مسیر چیزی نبود جز آبی دریا و البته جزایر فارو که نتونستم ببینمشون.

و من به ایسلند رسیدم

فرودگاه ایسلند که من رو سورپرازیز نکرد

فرودگاه ریکیاویک دقیقا شبیه به چیزی بود که انتظار داشتم. فرودگاهی نسبتا بزرگ با تعداد زیادی گیت. برای کشوری که تعداد توریست سالانه اش 4 برابر کل جمعیتش هست اصلا نکته عجیبی نبود. مورد دیگه ای که تو فرودگاه ایسلند سورپرایز نشدم، سخت بودن خرید بدون داشتن کارت بانکی بود.

+ سلام. من از سرزمین تحریم ها وارد سرزمین یخ و آتش شدم. کسی با پول نقد به من ماشین اجاره میده؟

– نه

+ کسی با پول نقد به من بلیط اتوبوس میده؟

– نه

+ کسی با پول نقد به من یه لیوان آب میده؟

– نه. یعنی نیاز نیست بخری. ایسلند بهترین آب نوشیدنی دنیا رو داره. برو از شیر آب بخور.

خوب خوشبختانه چون همه رزوها و خریدها رو دوستان نازنین اروپا نشین (محسن، احسان و مریم که دم هر سه تاشون گرم) برام انجام داده بودن فقط اندازه ای که جیبم خالی نباشه مبلغی رو چنج کردم.

در و دیوار فرودگاه ریکیاویک پر بود از نقشه ایسلند که تو فرم های مختلف گرافیکی ازشون استفاده می شد. همین طور تصاویر دلبرانه ای از چشمه های آب گرم ایسلند که من عاشق هر جفتشون بودم.

از فرودگاه تا ریکیاویک

همیشه اتوبوس و سایر حمل و نقل های عمومی بهترین گزینه برای رسیدن از فرودگاه به هتل شما هستن. اول از همه بگم کهایسلند که هیچ گونه حمل و نقل ریلی نداره. (داستانش رو فرصت کردم بهتون میگم). پس رفتم سراغ ارزان ترین گزینه بعدی یعنی اتوبوس. محض اطلاع خدمت شما که بلیط دو طرفه اتوبوس از فرودگاه به هتل و برعکس چیزی حدود 70 یورو بود. بله درست متوجه شدید. هفتاد یورو!!! اصلا هم فکر نکنید اتوبوس خاصی بود. حدود 50 صندلی که خیلی خوش شانس بودم یکی از اونها به من رسید.

اینقدر بدبین نباشیم. این سفر ایسلند خوبی هایی هم داشت. در جریان هستید که پرواز من با 8 ساعت تاخیر انجام شد. من هم دو روز قبل بلیط اتوبوس رو متناسب با زمان پروازم گرفته بودم. پس با تاخیر در رسیدن به ایسلند طبیعی بود که اتوبوسم رو از دست بدم. ولی تو همون چند دقیقه ای که با راننده اتوبوس صحبت کردم متوجه شدم وقتی پروازی تاخیر داشته باشه، سرویس اتوبوس ها هم با برنامه زمانی پروازها به روز میشه. وقتی که یادم اومد شماره پرواز موقع خریدن بلیط ضروری بود به عنوان یه مهندس شهرساز به این همه ظرافت در مدیریت شهری احسنت گفتم.

اتوبوس حرکت کرد و کم کم از حومه های شهری وارد مرکز شهر شدم. خانم پیر مهربونی با یک لیست و تعدادی ژتون رنگی سراغ تک تک مسافرا میومد. اسمشون رو تو لیست چک میکرد. با توجه به موقعیت هتل یه ژتون رنگی می داد. بعد که رسیدیم ترمینال مسافرا از اتوبوس بزرگ پیاده شدن و هر رنگ ژتون ما رو به سمت ون کوچکترمون هدایت میکرد. من هم خوشحال از اینکه یه ون ایویکو خوشگل (برند مورد علاقه ام) منتظرم بود.

بفرمایید آتشفشان

تقریبا از 3 هفته قبل از سفر اتفاقاتی جالب در ایسلند رخ داده بود. تعداد زلزله ها در جنوب غربی جزیره، دقیق بگم حدفاصل فرودگاه تا شهر ریکیاویک زیاد شده بود. اگه شما هم یه تازه وارد مثل من باشید چشماتون گرد میشه و با کلی ذوق از خودتون می پرسید: “یعنی قراره آتشفشان بشه؟” ولی اگه یه شهروند عادی ایسلند باشی با خودتون میگی: “لعنتی. دوباره؟”

آتشفشان های ایسلند به نظر میرسه دو دسته باشن: یک دسته آتشفشان های ویرانگر که نظم کل شهر، کشور و حتی دنیا رو به هم میریزه. مثل آتشفشان های سال 2010 ایسلند که کل اروپا رو به هم ریخت. یک دسته دیگه آتشفشان های توریست پسند هست. یعنی خود آتشفشان ها تبدیل به جاذبه گردشگری میشن. مردم و توریست ها خودشون رو به نزدیکی آتشفشان می رسونن و لذت میبرن. برای باربکیو هم نیازی به ذغال ندارن.

من اونقدر خوش شانس بودم که دقیقا یکی از این آتشفشان های توریست پسند زمان سفر من رخ داد. خیلی نزدیک به من. طوری که تو مسیر اتوبوس از فرودگاه به ریکیاویک و تو هوای گرگ و میش نیمه شب نورش رو از مسافت تقریبی 20 کیلومتری میشد دید. حتی وقتی به هاستل رسیدم تعدادی کاتالوگ تورهای تبلیغاتی آتشفشان دیدم. ولی از ویژگی های سفر تو چهل سالگی این هست که اونقدر عقلت کار میکنه که با لباس خنک تابستانی و کفش راحتی 20 کیلومتر پیاده روی نکنی که آتشفشان رو ببینی.

در هر صورت عذر میخوام اگه تو این بخش سفرنامه ایسلند اطلاعات بیشتری از آتشفشان ایسلند به اشتراک نمی گذارم.

هتل، هاستل یا کمپ؟ شاید هم همه کنار هم

تو مسیر چند دفعه راننده و مسئول حمل و نقل بلیط من رو چک کردن. همشون هم بعد از دیدن بلیط میگفتن: “اوکی، تو میری کمپ. آخرین ایستگاه” البته که من کمپ نمی خواستم برم. ولی زیاد هم باهاشون چونه نمیزدم. چون دیگه به سیستم مدیریت حمل و نقل ایسلند ایمان آورده بودم.

وقتی جلوی هاستل رسیده بودم هوا کاملا روشن شده بود. یعنی ساعت 1 صبح بود و اصلا هوا تاریک نشده بود که بخواد روشن بشه! هیچ کس تو هاستل نبود. فقط یه آقای خدمتکاری مشغول نظافت بود. نیازی هم به کسی نبود. هاستل سلف چک این (Self Check in) بود. رمزی که برام ایمیل شده بود رو اول برای در ورودی مجموعه استفاده کردم. بعد برای راهروی ورود به طبقات و در نهایت با رمز مخصوص وارد اتاق شدم.

پنجره سراسری مقابل اتاقم یه منظره عالی داشت. اگه فکر میکنید منظورم منظره آبشار، آتشفشان یا یخچال طبیعی بود کاملا اشتباه میکنید. بزرگترین کمپ سایت کاروان و کمپرهای ایسلند دقیقا مجاور هاستل ما بود. خیلی زود فهمیدم که ایسلند بهشت کمپردار ها هست. امیدوارم دفعه بعد که سفرنامه ایسلند رو مینویسم براتون از داستان های زندگی در کمپر و سفر به ایسلند با کمپر رو تعریف کنم.

سفرنامه ایسلند و گشت و گذار در ریکیاویک

ساعت 13 بعد از ظهر در مرکز شهر ریکیاویک جلسه کاری درباره تور ایسلند داشتم. بر اساس نقشه گوگل از هاستل من تا محل قرار 45 دقیقه پیاده راه بود. من برای اطمینان کمی زودتر، یعنی 5 ساعت قبل از هاستل بیرون اومدم. مطمئن بودم طی همین 45 دقیقه مسیر برای من ساعت ها طول بکشه.

اولین لحظه خروج من از هاستل و قدم زدن تو خیابان خیلی جذاب بود. دمای 18 درجه برای یک صبح تابستانی به شدت ایده آل بود. من هم که از گرمای تابستان ایران فرار کرده بودم با یه تیشرت و شلوار خنک وارد خیابان شدم. همون لحظه اول خنکای خاصی رو تجربه کردم. کاملا معلوم بود در فاصله نزدیک من حجم وسیعی از برف وجود داره. حتی بوی برف رو هم میشد حس کرد. در حالی که ذوق میکردم به جای عرق ریختن باید حتی کمی خنکی رو تحمل کنم مسیرم رو شروع کردم.

از قبل تقربیا همه جاهایی رو که به نظرم جذاب بود رو روی نقشه پین کرده بودم. ولی مسیر دسترسی رو تعیین نکردم. اجازه دادم وقتی تو بافت شهر قرار میگیرم خود فضای شهری من رو هدایت بکنه. به هر کوچه و خیابانی که به نظرم جذاب بود سرک بکشم. اینطوری به اندازه کافی برای سفرم برنامه ریزی کرده بودم و هم به اندازه کافی جا برای اتفاقات غافلگیر کننده کنار گذاشته بودم.

اولین نکته ای که تو ریکیاویک توجهم رو جلب کرد، یک تابلوی خاص بود. ورود تراکتور به بافت مرکزی شهر ممنوع (یا بهتر بگم محدود) بود. علیرغم مدرن و تر و تمیز بودن شهر، ساختار روستایی ایسلند تو اکثر زمینه ها خودنمایی میکرد.

نکته جالب دیگه طراحی شهر با محوریت توریست بود. کاملا مشخص بود که شهر و مردمش برای استقبال از این تازه واردهای ذوق زده آماده بودن. سر اکثر میدان ها و فضاهای شهری اصلی ایستگاه هایی مخصوص توریست بود. داخل باکس تعدادی کاتالوگ و کد QR برای راهنمایی مسافرها بود. درضمن برای گرفتن تورهای یک روزه ایسلند نیازی نبود تا ترمینال اصلی شهر برید. میتونستید موقع رزرو کردن نزدیک ترین ایسنگاه گردشگری رو انتخاب کنید و سر ساعت منتظر اتوبوس توریستی بشید. بعدها تو سفرنامه ایسلند من متوجه میشید که من تعمدا از این خدمات استفاده نمی کردم. بلکه هر دفعه تور یک روزه ام رو از یه ایستگاه متفاوت انتخاب میکردم تا لذت قدم زدن تو کوچه پس کوچه های ریکیاویک نصیب من بشه و نه اون راننده ای که هر روز باید این مسیر رو طی بکنه.

برخلاف اکثر برنامه های تور ایسلند که همگی مستقیم از فرودگاه به سمت طبیعت بکر ایسلند حرکت می کنن، من تاکیدم رو روی تجربه کردن شهر ریکیاویک گذاشته بودم. به همین خاطر اگه شما هم دارید این بخش از سفرنامه ایسلند رو می خونید و قصد دارید با من به ایسلند سفر کنید، خاطرتون باشه که زمان بیشتری رو با هم برای کشف داستان های شهر ریکیاویک صرف میکنیم. با این حال تعدادی از تجربه های خودم تو قدم زدن در کوچه پس کوچه های ریکیاویک رو باهاتون به اشتراک میگذارم.

ساحل ریکیاویک

ترجیح دادم شروع شهرگردی من تو ریکیاویک از مسیر ساحلی انجام بشه. حدود یک ساعت پیاده روی تا به اسکله اصلی شهر برسم. اعتراف کنم گشت و گذار تو شهرهایی مدیریت عقلایی دارن (نه مدیریت جهادی) برای هر ایرانی عادی میتونه جذاب باشه. چه برسه به من به عنوان یک شهرساز طرد شده در ایران. انگار اینجا همه اصول شهرسازی که سال ها تو کتاب ها خوندم، تو دانشگاه از قدیمی ترها یاد گرفتم و به جدیدترها یاد دادم رو اجرا کرده بودن.

مثلا درباره طراحی منطقی ساحل ریکیاویک بگم. از هاستل من که تقریبا حومه شهر بود تا اسکله مرکزی بدون توقف بیش از یک ساعت پیاده روی لازم بود. مسیری که شاید طولانی به نظر بیاد. ولی همین مسیر با المان های شهری در فواصل نسبتا یکسانی شکسته شده بود. یعنی بعد از حدود 15 دقیقه پیاده روی به یه فانوس دریایی میرسید. فرصت دارید کمی توقف کنید. اگه با راهنمای تور دارید سفر میکنید به اطلاعاتش گوش بدید، اگه نه که کمی از گوگل کمک بگیرید. دوباره به مسیرتون ادامه بدید و بعد از 15 دقیقه به مجسمه مسافر خورشید برسید. همین طور در ایستگاه های بین راهی توقفی داشته باشید. همه این (به قول ما شهرسازها) گره های شهری تعدادی سکو برای نشستن، فضای باز و مکث و همین طور محوطه بازی برای کودکان داشت.

خوب به نظر میرسه سفرنامه ایسلند من هم داره شبیه سفرنامه های دوران قاجار میشه. یه سری ایرانی از سخت ترین شرایط زیست خودشون رو به قلب کشورهای پیشرفته میرسوندن و احسنت و باریکلا از دهانشون نمیفتاد. لعن و نفرین به باعث و بانی این شرایط هم همین طور!

اولین بار که اسم ایسلند رو شنیدید

خیلی از ما ایرانی ها این کشور رو با شاهکار تیم ملی فوتبال ایسلند تو سال 2016 میشناسن. و البته از اون مهم تر تشویق ایسلندی معروفشون. تشویق ایسلندی از بازی های تیم ملی ایسلند شروع شد و تا ورزشگاه آزادی و طرفدارای استقلال و پرسپولیس هم رسید. ولی معروف ترین و پرجمعیت ترین تشویق ایسلندی تو شهر ریکیاویک و موقع بازگشت فوتبالیسیت های قهرمان ها به شهرشون انجام شد.

کنار ساحل ریکیاویک گوشه هایی از یک تپه به صورت بکر و دست نخورده باقی مونده. بالای تپه مجسمه آقای آرنارسن کاشف و بنیانگذار ایسلند رو میبینید. با اینکه مجسمه کاملا نقش نمادین تو شهر داره، ولی قسمت اصلی و کاربردی این تپه نسبتا مسطح فضای باز اون هست. مردم ایسلند به هر بهانه ای تو این میدان شهری جمع میشن تا مجددا به خودشون و بقیه یاداوری بکنن شهر باید برای تجمع و حضور مردم ساخته شده باشه. شاید بزرگترین و مهم ترین تجمع مردم ایسلند در این میدان مربوط به استقبال از تیم فوتبال ایسلند و اجرای دوباره تشویق ایسلندی باشه. آخرین باری که هم که من تصویر این میدان رو تو رسانه ها دیدم تجمع زنانی ایسلندی برای رفع نابرابری جنسیتی بود.

معماری عجیب ساختمان های ایسلند

من تا قبل از سفر به ایسلند و نوشتن سفرنامه ایسلند یکی از بزرگترین منتقدهای معماری رایج تو شمال ایران بودم. استفاده از ورق های فلزی با بدترین تنالیته رنگی قرمز و زرد و قهوه ای. البته هنوز هم منتقد و مخالف این سبک معماری هستم. ولی سفر به ایسلند من رو متوجه نکته خیلی جالبی کرد. چرا که همین اتفاق حتی شدیدتر داره تو ایسلند رخ میده. ولی به طور عجیبی نتیجه کار نه تنها باعث شکل گیری ساختمان های زشت نشده، بلکه معماری ایسلند رو به یکی از جاذبه های گردشگری ایسلند تبدیل کرده. خوب توضیح میدم چطوری.

تا سال ها پیش ساختمان های ریکیاویک همگی چوبی بوندند. تو چند مرحله و آخرین بار صد سال پیش آتش سوزی بزرگی تو شهر شکل میگیره و عرض چند ساعت کل شهر تبدیل به خاکستر میشه. بعد از اون اتفاق ایسلندی ها قوانین ساختمانی سختگیرانه ای وضع میکنن. لایه بیرونی همه ساختمان ها باید با ورق های فلزی ضخیم و ضد حریق پوشیده بشن. این اتفاق همزمان با پیشرفت هایی تو تولید فولاد بود. می دونم که میدونید زندگی تو یک ساختمان کاملا فلزی تو سرمای زمستان کار احمقانه ای به نظر میرسه. ولی وقتی سری به چندتا ساختمان درحال ساخت زدم از شدت و کیفیت عایق های ساختمانی اونها رو دیدم فهمیدم که کارشون تو این زمینه حسابی اصولی هست.

در هر صورت اینکه این روزها ایسلندی ها هم خیالشون از آتش سوزی احتمالی راحت هست. هم مطمئن هستن سرمای زمستان به سادگی راهی به داخل خانه هاشون پیدا نمیکنه. فقط میمونه مشکل رنگ این ورق های فلزی. به یقین نرسیدم. ولی اطمینان کافی دارم یه جایی تو شهرداری ریکیاویک ضوابطی باید وجود داشته باشه که از هر رنگی برای ورق های نمای ساختمان استفاده نکنن. به این خاطر که ساختمان های رنگی شهر در مجموع یک هارمونی زیبا با هم دارند.. امیدوارم تو سفر بعدی جواب دقیق سوالم رو پیدا کنم. قول میدم بیام و این قسمت سفرنامه ایسلند رو به روز بکنم.

شکمگردی در ریکیاویک یا تو ایسلند چی بخوریم؟

ایسلند تو تولید گوشت ، لبنیات و تخم مرع خودکفا هست. اگر فعالیت های آتشفشانی و خاک نه چندان حاصلخیز بهشون اجازه بده مقداری سیب زمینی و هویج هم کشت میکنن. اینها همه خوب هستن. ولی اصلا برای چهارصدهزار نفر جمعیت ساکن و 2 میلیون توریست سالانه اصلا مناسب نیست. چاره کار واردات مواد غذایی از کشورهای همسایه هست. این کار برای حکومتی که سر ناسازگاری و دشمنی با هیچ کشوری نداره نباید سخت باشه. سختی اصلی فاصله خیلی دور پایتخت به محل تولید مواذ غذایی هست. نزدیک ترین کشورها انگلیس، نروژ، فنلاند و کشور سیبری هست. (این کشوری که همه میدونیم رو تو اروپا اسمش رو نمیارن و سیبری صداش می کنن:P )

در نتیجه مسافت دور بین محل تولید مواد غذایی تا مصرف باعث شده که قیمت غذا در ایسلند بسیار گران باشه. همه این مطالب رو تو سفرنامه ایسلند گفتم که اگه قصد شرکت در تور ایسلند رو دارید برای غذاهای گران آماده باشید.

ارزان ترین غذا در ایسلند

خود ایسلندی ها هم متوجه شدن که خوراک گران دغدغه همه گردشگرها هست، به همین خاطر سعی کردن غذاهای ارزون رو معرفی و تبلیغ بکنن. یکی از غذاهایی که به شدت تو دنیای مجازی درباره ایسلند تبلیغ میشد، هات داگ ایسلندی بود. بله، برای یه آدم شکمو که از ایران، بهشت غذاهای خانگی خوشمزه میاد خوردن هات داگ خیلی کار مسخره ای به نظر میاد. ولی شاید دوست داشته باشید بدونید همین غذای ارزون و دم دستی تو ایسلند چقدر براتون تموم میشه.

تو ایسلند یک هات داگ بزرگ با یک نوشیدنی (حق دارید بین آب یا پپسی یکی رو انتخاب کنید) براتون خدود 2000 کرون ایسلند در میاد. به نرخ امروز میشه 13 یورو ناقابل. به نرخ همین الان 7.2 میلیون ریال. (اومدم مطلب رو بعد از یک ماه ویرایش کنم و فهمیدم قیمت هات داگ ایسلندی به نرخ جدید8.5 میلیون ریال شده). منی که زیاد اهل جانکی فود نیستم به غیر از قیمت، کیفیت این غذا هم برام فاجعه بود. ولی خوب قدرت دنیای مجازی بیشتره و هات داگ ایسلندی یک غذای محبوب به حساب میاد!

حمل و نقل عمومی ریکیاویک

قبلتر گفته بودم که ریکیاویک یا بهتر بگم تو کل ایسلند خبری از حمل و نقل ریلی نیست. ریکیاویک کوچکتر از این هست که مترو لازم داشته باشه. همین طور تاکسی های اینترنتی مثل اوبر و بولت هم تو ریکیاویک فعالیت نمی کنن. تنها گزینه اتوبوس و مینی بوس شهری هست که تقریبا کل پایتخت رو پوشش میده.

منتها قرار نبود من به سادگی از حمل و نقل عمومی ریکیاویک استفاده بکنم. چون خریدن بلیط بدون کارت بانکی تقریبا غیر ممکن بود. پس ترجیح دادم دیگه برای بلیط اتوبوس داخل شهری و چند یورویی مزاحم دوستام (محسن و احسان و مریم که کماکان دمشون گرم) نشم و از پیاده روی تو ریکیاویک لذت ببرم.

جایی بیرون از ریکیاویک

تا به اینجای سفرنامه ایسلند من فقط درباره داخل ریکیاویک صحبت کردم. در حالی که می دونم اکثر شما ایسلند رو با جاذبه های طبیعی بیرون شهریش میشناسید. ممنون که تا این قسمت از سفرنامه ایسلند رو با من همراه بودید. از اینجا به بعد دیگه با خیال راحت درباره جاذبه های طبیعی ایسلند که از نزدیک دیدم صحبت میکنم.

چطور ایسلند رو به تنهایی بگردم؟

مشکلات و محدودیت های سفر من زیاد بود. کارت بانکی نداشتم و به سختی و با کمک دوستانم از سراسر دنیا می تونستم خرید بکنم. امکان اجاره خودرو نداشتم. گرچه وقتی تنهایی به ایسلند سفر میکنی شاید اجاره خودرو تصمیم درستی نباشه. در هر صورت تنها گزینه و حتی به نظرم بهترین گزینه پیش روم باقی موند. ثبت نام در تورهای یک روزه ایسلند.

باید اعتراف کنم ایسلند بهترین سیستم مدیریت گردشگری رو داره. تعداد زیادی تور اپراتور تو ایسلند فعالیت میکنن که تقریبا همه جاذبه های گردشگری ایسلند رو پوشش میدن. از نظر قیمت هم تقریبا تفاوت چندانی نداشتن. تعدادی از اونها رو قبل از سفر به ایسلند از اینترنت پیدا کرده بودم. تعدادی کاتالوگ هم داخل فرودگاه دستم رسید. تو اسکله قدیمی شهر هم دفتر تعدادی از شرکت ها بود و تونستم اطلاعاتم رو کامل کنم.

تو یکی از دفاتر مسافرتی خانمی جوان به نام سوزی (اگه درست یادم باشه) پشت کانتر بود. مطابق معمول اول از هم بهش گفتم که “من از ایران میام و کارت بانکی ندارم. آیا میتونم نقد ازتون خرید بکنم؟” برعکس بقیه که خیلی پوکرفیس جوابم رو می دادن، سوزی از شنیدن اسم ایران به ذوق اومد. گویا یه همسایه ایرانی مهربون تو مجتمع مسکونی شون داشت. برعکس اون من از اینکه یه ایرانی دیگه هم تو ایسلند باشه اصلا تعجب نکردم. در هر صورت به طور مفصل تورهاشون رو برام توضیح داد. چندتا تور رو خودش حذف کرد و توصیه کرد پولم رو الکی دور نریزم. گویا همسایه ایرانیش شرایط اقتصادی ما ایرانی ها رو براش به خوبی توجیه کرده بود.

از سوزی تشکر کردم و دوتا تور برای دو روز آینده رزرو کردم. اگه دنبال عکس یادگاری من و سوزی میگردید باید ناامید بکنمتون. درسته موهام فره، تورلیدر هستم و زبان فرانسه بلدم. ولی برعکس موارد مشابه دلیلی نمیبینم از هر دختری که تو سفرم میبینم عکس بگیرم و منتشر بکنم :))

تور رینگ طلایی ایسلند

اصلی ترین و مهم ترین جایی که باید تو ایسلند بگردید، رینگ طلایی ایسلند هست. قبلا هم تو مقاله ای جداگانه نوشته بودم که رینگ طلایی ایسلند با رینگ دور جزیره کاملا متفاوت هست. بعضی ها به عمد یا سهو این برنامه ها رو جابجا معرفی میکنن. رینگ طلایی ایسلند شامل جاذبه های گردشگری تو حومه شهر ریکیاویک هست که تو یک برنامه یک روزه میشه این جاذبه ها رو دید.

من با اینکه میتونستم نزدیکی هاستل سوار اتوبوس تور بشم، ترجیح دادم پیاده خودم رو به ترمینال برسونم و بیشتر از قدم زدن تو محله های ریکیاویک لذت ببرم. داخل ترمینال تعداد زیادی اتوبوس و ون وجود داشت. روی هرکدوم از اونها اسم یه مقصد و جاذبه گردشگری نوشته شده بود که فقط خوندن اون اسم ها آدم رو به وجد میاورد. چه برسه به دیدنشون از نزدیک.

خیلی زود ون خودمون رو پیدا کردم و سریع کوله پشتیم رو توی بهترین صندلی ردیف اول گذاشتم. اکثر اتوبوس ها راس ساعت 10 از ترمینال خارج شدن و هر کدوم به یه سمت رفتن. راهنما-راننده ما یه خانم 55 ساله بود که همزمان رانندگی میکرد و با میکروفون توضیحاتی میداد. من هم که بعد از مدت ها تو یک سفر تور لیدر نبودم حسابی لذت می بردم و هر سوالی که به ذهنم میرسید رو از این خانم محترم میپرسیدم.

اولین مقصدی که بهش رسیدیم یه گلخانه و محل پرورش انواع و اقسام گوجه فرنگی بود. نکته ای که این گلخانه رو معروف کرده بود این بود اصلی ترین منبع انرژی اون آب گرمی بود که از زیر زمین خارج میشد. داخل این گلخانه هم هر محصولی که از گوجه فرنگی ممکن بود تهیه میکردن. از بستنی گوجه فرنگی گرفته تا آدامس با طعم گوجه فرنگی. برخلاف انتظار این دوستان ایسلندی هیچ ایده ای درباره رب گوجه فرنگی نداشتن. با یه مسافر اسپانیایی که میدونستم به اقتضای محل تولدش با گوجه فرنگی آشنایی کامل داره این موضوع رو مطرح کردم و اون هم تعجب کرد. شاید هم دلیلش هوای سرد ایسلند باشه که اونها رو بی نیاز از حفظ گوجه فرنگی به این روش میکرد.

غیر از این گلخانه بزرگ، فعالیت های کشاورزی و دامداری زیادی دیده میشد. داخل یه اسطبل نه چندان بزرگ تعدادی اسب نگهداری میشدن. در ظاهر به نظر میرسید این مجموعه بیشتر برای خانواده های کشورهای صنعتی که از طبیعت تا حدودی دور هستن مناسب باشه. نه کسی مثل من که تو فاصله چند کیلومتری خونه اش همه این موارد رو میتونست پیدا کنه (به غیر از آب گرم طبیعی البته). موقع برگشت دم در ورودی تابلوی جالبی توجهم رو جلب کرده بود: خطر تردد حیوانات اهلی و کودکان وحشی!

مقصد بعدیمون آبفشان طبیعی بود. یکی از شلوغ ترین جاهایی که تو ایسلند تجربه کرده بودم. در یک نقطه مشخص که کاملا هم فنس کشی شده بود و امکان نزدیک شدن بیش از حد نبود، هر چند دقیقه یک بار آب گرم با فشار زیاد و تا ارتفاع بسیار زیادی بالا میرفت. راهنمای ما، این خانم دوست داشتنی چندین مرتبه تاکید کرد که دیدن این پدیده طبیعی کاملا اتفاقی و بسته به شانس شما هست. شاید مدت ها منتظر بشید و هیچ اتفاقی نیفته. پس چندان ناامید نشید. تو دل خودم کلی باهاش همدردی کردم. یاد زمان هایی میفتم که مسافری برای تور شفق قطبی با من تماس میگرفت و انتظار داشت تعهد کتبی بدم که حتما شفق قطبی رو میبینیم.

خوشبختانه ما بسیار خوش شانس بودیم و تو مدت نیم ساعت چندین مرتبه آبفشان های قوی رو از نزدیک دیدیم. اجازه بدید تو این قسمت از سفرنامه ایسلند بهتون توصیه ای بکنم. اگه گذرتون به اینجا افتاد حتما جهت باد غالب رو در نظر بگیرید. روزهایی که باد کمی شدید باشه آب گرم بعد از رفتن به آسمان روی سر مردم فرود میاد. پس اگه با خیس شدن تو سفر مشکل دارید به هیچ عنوان سمت جهت باد قرار نگیرید.

بعد از آبفشان به سمت آبشار گولفوس یا آبشار طلایی ایسلند حرکت کردیم. یکی از بزرگترین و زیباترین آبشارهای اروپا. راهنمای ما طبق معمول ماشین رو داخل پارکینگ پارک کرد، توضیحات مختصری داد، زمان حرکت برگشت رو به ما اعلام کرد و خودش داخل ماشین موند. من فکر کردم این رویه شامل همه تورها هست. ولی گویا سایر تورها راننده موظف بود همراه مسافرها تمام مسیر رو حضور داشته باشه. البته این نکته برای منی که چندان حوصله حرف زدن تور لیدرها رو ندارم چندان هم بد نبود.

درباره آبشار طلایی ایسلند هم داستان جالبی وجود داره. این آبشار داخل ملک شخصی یک خانم بسیار خوش قلب و مهربان بود. زمانی که دولت ایسلند به دنبال اجرای طرح توسعه گردشگری این آبشار بود، زمینش رو به رایگان ولی با یک شرط در اختیار دولت قرار میده. اون هم این بوده که طی بهره برداری عمومی از این آبشار اگر آلودگی در این زمین ها ایجاد بشه خودش رو از آبشار به پایین میندازه. این حجم از دغدغه زیست محیطی برای کسی که از خاورمیانه به ایسلند سفر کرده واقعا غیرقابل پذیرش بود. حداقل به واسطه تجربیات مشابهی که داشتم انتظار داشتم این خانم تهدید به انفجار خودش و کشتن توریست ها بکنه. ولی گویا چنین گزینه هایی هیچ وقت به ذهن این بزرگوار خطور نکرده بود.

این بخش از سفرنامه ایسلند درباره آخرین جاذبه ای هست که در تور رینگ طلایی ایسلند بازدید کردیم: پارک ملی تینگولیر. قبلا هم چندین سفرنامه ایسلند رو البته از زبان بلاگرهای خارجی خونده بودم. گویا خیلی ها از سراسر دنیا در تور ایسلند شرکت می کنن تا از این پارک ملی دیدن بکنن. دلیل اصلی اون هم سریال محبوب بازی تاج و تخت بود. بخش های زیادی از سریال در این لوکیشن بازی شده بود. شور و شوق رو از چشمان کسانی که داخل این پارک قدم میزدن میشد دید. البته اینجا حتی برای من که یک قسمت از سریال رو هم ندیده بودم هم جذاب و دیدنی بود.

در این بخش از سفرنامه ایسلند بهتون باید بگم که تور یک روزه من تو ایسلند به پایان رسید. باید اعتراف کنم اگر قرار بود این برنامه رو با ماشین اجاره ای انجام بدم اینقدر با آرامش روزم به پایان نمیرسید.

سفرنامه ایسلند بدون آب گرم؟ نه اصلا!

چشمه های آب گرم ایسلند اولین تصویری بود که در فرودگاه ریکیاویک به من خوش آمد گویی کرده بود. قبل از اون هم اینستاگرام و شبکه های مجازی به شدت چشمه های آب گرم رو به عنوان نماد کشور ایسلند معرفی میکردن. شاید همین دلایل کافی باشه که تو هر سفرنامه ایسلند که مطالعه بکنید آب تنی تو بلولاگون یا بقیه چشمه های آب گرم ایسلند رو میبینید.

از طریق دیگه ای هم میشه به محبوب شدن چشمه های آب گرم تو همین چند سال اخیر پی برد. از سال 1987 تا همین چند سال پیش تنها چشمه آب گرم ایسلند همون بلولاگون معروف بود. هیچ گزینه دیگری حداقل اطراف ریکیاویک وجود نداشت. ولی تو این چند سال اخیر و بعد از تبلیغات گسترده تو دنیای مجازی ایسلندی ها متوجه شدن چشمه های آب گرم کسب و کار پرطرفداری هست. به همین خاطر تعداد زیادی چشمه در همین چند سال راه اندازی شده.

این اتفاقات باعث شد گزینه های بیشتری مقابل من قرار بگیره. از اونجایی که معتقدم خدمات گردشگری مثل هتل و استخر همیشه در اولین سالهای راه اندازی در بالاترین سطح کیفیت هستن، پس ترجیح دادم به جای بلولاگون معروف، سری به اسکای لاگون نوساز بزنم.

چطور به اسکای لاگون رفتم؟

در این قسمت از سفرنامه ایسلند از شما میخوام مقاله ای رو که قبلا نوشته  بودم رو مطالعه کنید تا در جریان  زیر و بم بازدید از اسکای لاگون قرار بگیرید.

برای رفتن به اسکای لاگون متوجه شدم حدود یک ساعت پیاده روی و 15 دقیقه مسافت با تاکسی پیش رو دارم. خوب من ترجیح دادم این مسیر رو پیاده برم. چرا که تقریبا نصفی از مسیر از کنار یک دریاچه زیبا رد میشد. بعد از عبور از این مسیر متوجه شدم نیم دیگری از مسیر هم از یکی از شیک ترین محله های مسکونی ایسلند عبور میکنه. فقط همین رو بگم که تو هر کوچه از این محل حداقل یک کمپر هابی مقابل یک خانه پارک شده بود. برای اولین بار تو سفر ایسلند به ساکنین این جزیره حسودی میکردم.

با توجه به تعداد زیادی گردشگر که تو فرودگاه و سایر جاذبه های گردشگری دیدم، حدس میزدم اسکای لاگون حتما خیلی شلوغ باشه. به همین خاطر طوری حرکت کردم که قبل از شروع کار یعنی ساعت 9 مقابل اسکای لاگون باشم. به همین خاطر حدود ساعت 7:45 صبح از هاستل بیرون زدم. اون زمان شاید تو ایران صبح به حساب بیاد. ولی تو این ساعت از تابستان ایسلند خورشید رو بالاسرت میبینی. با این حال موفق شدم خیلی زود به اسکای لاگون برسم و تقریبا اولین نفر وارد آب بشم. فقط چند دقیقه نگذشته بود که جمعیت به سرعت وارد آب شدن. اون موقع بود که متوجه شدم تجربه تنها بودن تو اون فضا ارزش کمی سحرخیزی رو داشت.

اینجای کار تصمیم میگیرم سفرنامه ایسلند رو به پایان برسونم. گرچه جزئیات و داستان های زیادی از سفر به ایسلند مونده که میتونه براتون جذاب باشه. ولی با این روش هیچ وقت نوشتن این سفرنامه به پایان نمیرسه.

امیدوارم این خاطره های نسبتا طولانی مورد پسندتون قرار گرفته باشه و بتونیم خیلی زود تو نوروز 1403 باهم عازم ایسلند بشیم.

ارادتمند

منصور